کیوکوشین ماتسویی ایچی گکی الیگودرز

یکی از این استثنائات را می توان در سلاحی با طول بلند که از یک دسته بلند چوبی و یک شمشیر نسبتاً پهن در بالای آن تشکیل شده است، مشاهده نمود. این نوع سلاح نه تنها در آسیای شرقی بلکه تا غرب اروپا نیز گسترش داشته است (البته در آن زمان هنوز قاره آمریکا کشف نگردیده بود) و نتیجتاً بررسی اجمالی آن از نظر ساختار و تغییرات جزئی ظاهری در عرصه جغرافیایی آن برحه زمانی خالی از لطف نخواهد بود.

ناگیناتا: یکی از سلاحهای سنتی ژاپنی است که بخشی از مجموعه شمشیرهای ژاپنی (نیهونتو) را تشکیل می دهد و در گروه سلاحهای دارای دسته بلند تقسیم بندی می گردد. این سلاح در دوران فئودالی ژاپن توسط سامورایی ها استفاده می شد و پس از آن توسط سربازان پیاده نظام ژاپن (آشیگارو) و همچنین راهبان مبارز (سوهی) بکار برده شد.ناگیناتا از یک دسته بلند چوبی با یک تیغه خمیده در انتهای آن تشکیل شده است. این سلاح بسیار شبیه سلاح ” گوان دائو” در چین و یا ” گلایو” در اروپای قدیم است. اغلب ناگیناتاها همچون شمشیر دارای محافظ دست (سوبا= تسوبا) می باشند. تیغه انتهای ناگیناتا بین ۳۰ تا ۶۰ سانتیمتر متغیر است و عملی همچون عمل شمشیر را در مبارزات انجام می دهد. این تیغه دارای محور انتهایی بلندی است که در داخل شفت دسته قرار می گیرد. تیغه قابل تعویض بوده و در داخل شفت دسته بوسیله یک میخ چوبی که از داخل سوراخی که در محور تیغه و شفت میانی دسته وجود دارد، عبور کرده و آن را محکم می کند. دسته سلاح (ناگایه) بین ۱۲۰تا ۲۴۰ سانتیمتر طول دارد.در بخش خارجی محلی که محور تیغه در داخل دسته قرار می گیرد تیغه توسط حلقه فلزی و یا یک پوشش فلزی محکم می گردد. در انتهای دسته نیز یک درپوش کوچک فلزی (ایشیزوکی) تعبیه شده است تا علاوه بر تنظیم تعادل بعنوان ابزار ضربه زننده نیز بکار رود. برای زمانهایی که از سلاح استفاده نمی شود یک غلاف چوبی (سایا) بر روی تیغه قرار داده می شود.

این سلاح از یک سلاح قدیمی تر بنام “هوکو یاری” مشتق شده است. مدارک وجود این سلاح تا دوران “کاماکورا” بدست آمده است اما قبل از آن مدارکی در دست نیست. در قرون ۱۰ تا ۱۲ میلادی نشانه هایی از بکار گیری شمشیرهای بلند وجود داشته است و ادعا می شود که این واژه در ادبیات ژاپنی از فعل ” نوکو” که در زمان کذشته برای مبارزه با شمشیر بکار می رفت گرفته شده است. در قرون ۱۱ و ۱۲به این سلاح “هوکو” اطلاق می شد.

در قرون ۱۳ و ۱۴ راهبان از این سلاح استفاده می کردند اما اغلب مورد استفاده سامورایی ها بوده است. در این زمان استفاده از سواره نظام بسیار مرسوم بوده و این سلاح یک سلاح بسیار موثر برای هدف قرار دادن سواره نظام و بر زمین زدن آنان بوده است. پس از سال ۱۵۴۳ و ظهور سلاحهای گرم استفاده از ناگیناتا بسیار کاهش یافت و به یک سمبل اجتماعی تبدیل گردید. حتی به یک بخش از جهیزیه دختران خانواده های سامورایی نیز تبدیل گردید که نماد قدرت زنان در دفاع از حریم خانه در زمان عدم وجود مردان است.

در دوران اشغال ژاپن توسط متفقین تا سال ۱۹۵۰ استفاده از سلاحهای سنتی نیز در ژاپن ممنوع بود و پس از این تاریخ، نوع جدیدی از ناگیناتا بنام آتاراشی ناگیناتا (ناگیناتای جدید) توسعه پیدا کرد. در برخی از کوریو بوجوتسوها (مدارس هنرهای رزمی قدیمی ژاپن) مبارزه با این سلاح آموزش داده می شودمثل مدارس: آراکی ریو، تندو ریو، جیکی شینکاگه ریو، تنشین شودن کاتوری شیتنتو ریو و یوشین ریو. هنر مبارزه با این سلاح را “ناگیناتا جوتسو” می نامند.

در استفاده از این سلاح بدلیل وجود نقطه تعادل وزنی مناسب، استفاده از نیروی چرخشی را جهت ایجاد زاویه اثربخشی بهتر مورد استفاده قرار می گیرد بطوریکه یک ناگیناتا با طول دسته ۵/۱ متری سطحی حدود ۴۵ متر مربع را پوشش می دهد. اگر چه وزن این سلاح می تواند از معایب آن باشد اما قدرت ضربات وارده را افزایش می دهد.

گوان دو:

 این واژه بصورت “کوان تائو” نیز تلفظ می شود و از سلاحهای سنتی چین است که در هنرهای رزمی آن کشور مورد استفاده قرار می گیرد. در کشور چین به این سلاح “یان یوئه دائو” (تیغه هلال ماه) می گویند. این سلاح معمولاً علاوه بر تیغه یک برجستگی نیزه مانند در پشت تیغه نیز دارد که به کمک تیغه به قفل کردن سلاح حریف کمک می کند. طول دسته این سلاح ۵/۱ تا ۸/۱ متر است که در انتهای آن نیز یک وزنه کوچک فلزی جهت تعادل سلاح نصب شده است که می تواند بعنوان ابزار ضربه زدن نیز مورد استفاده قرار گیرد. گاهی در بخش پشتی تیغه حلقه های فلزی از آن عبور کرده که تعداد آنها معمولاً ۹ عدد است. که به آن گوان دوی فیل یا گوان دوی گردن اژدها گویند.

طبق برخی روایات این سلاح در قرن ۳ میلادی توسط یک ژنرال مشهور بنام “گوان یو” بوجود آمده است. در نقل قولها آمده است که او سلاح خود را “شمشیر هلال ماه اژدهای سبز” نام نهاده بود که حدود ۱۸ کیلوگرم وزن داشت. اما این امر با واقعیتهای تاریخی مطابق نبوده و سلاح او حداکثر یک هشتم مقدار گفته شده وزن داشته است. انواع جدید آن که توسط هنرجویان رشته های رزمی بکار برده می شوند بین ۲ تا ۶ کیلوگرم وزن دارند. در استفاده از این سلاح تمرکز اصلی بر ضربات برشی قرار می گیرد تا از سنگینی سلاح برای برشهای چرخشی استفاده شود.

گلایو:
این سلاح بطور معمول شامل یک تیغه ۴۵ سانتیمتری است که در انتهای یک دسته ۲متری قرار گرفته است. برخلاف سلاحهای فوق الذکر (ناگیناتا- گوان دو) که محور مرکزی تیغه در درون دسته بلند چوبی قرار داشت، در سلاح گلایو این تیغه است که دارای یک شفت بوده و دسته بلند سلاح در درون آن قرار می گیرد (مثل تبر). ریشه واژه گلایو را باید در زبان فرانسوی جستجو نمود. در زبان فرانسوی نیز منشاء این وازه را به زبان لاتین ارجاع نموده اند و آن را اقتباس شده از وازه “گلادیوس” (شمشیر) می دانند که سرانجام در قرن ۱۴ تا ۱۶ به صورت واژه گلایو در زبان انگلیسی تبدیل شده است. البته باید متذکر شد که در کشور فرانسه از این وازه برای نامیدن شمشیرهای کوتاه رومی استفاده می نمودند که بعدها با استفاده از این واژه (چون در آن زمان زبان فرانسوی بعنوان زبان برتر قاره اروپا مطرح بوده است) نام گلایو را برای این سلاح برگزیده اند.

منبع :سایت هنرهای رزمی